Mount Cook

Nou dat vriendloos door het leven gaan is niet zo goed gelukt. In de eerst volgende bus alweer mijn volgende hike buddy ontmoet. Megan, een steriotype Amerikaanse, zoals wij die kennen van het klappen en juichen bij het maken van een grapje. Iedergeval fijn dat iemand mijn grapjes waardeert, haha. We gingen op weg naar Mount Cook Village, waar vandaan we een wandeling hadden gemaakt richting Mt. Cook. Door de vele (dodelijke) ongelukken in het verleden was het niet mogelijk om de berg te beklimmen, maar vanaf een afstandje bij een meer hadden we ook prima zicht. Helaas een uur lang in de regen moeten lopen en dus een bewolkte berg aangetroffen. Toen we weer terug richting hostel gingen zagen we de wolken weg trekken. Dus snel weer terug! We konden hem bijna helemaal zien, alleen het topje van de berg wilde zich niet laten zien helaas. Het was ondertussen weer droog, dus we mochten niet klagen!

Ik bleef totaal 3 nachten in het dorpje, dus genoeg mogelijkheden om de omgeving te verkennen. De 'Sealy tarns track' stond op de planning. Waarom ik deze in godsnaam ben gaan doen? Gewoon om te bewijzen aan mijzelf (en een beetje aan jullie natuurlijk) dat ik het kon! Een route van maar 5 km, maar met een stijging van 600 meter en 2200 traptreden was deze tocht echt niet geschikt voor mijn gevoelige kuiten. Maarja ik had een doel, dus op naar de top! Na een kleine twee uur kwam ik bijna kruipend boven, maar hé, i did it!! Na even te hebben genoten van het uitzicht werd ik uiteindelijk beloont met wat wolken die boven Mt. Cook wegtrokken, waardoor ik de top kon zien, yes! Met letterlijk trillende benen weer alle traptredes naar beneden gegaan. Gelukkig nog een rolletje snoep (suiker!!) in mijn tas gevonden, want ik viel bijna om van het trillen. Volgende keer maar weer wat beter voorbereiden...
De laatste dag ben ik samen met Megan op de fiets gestapt en zijn we naar de Tasman Glacier gefietst. Vanaf de parkeerplaats daar nog een kleine wandeling gemaakt voor weer een mooi uitzicht. Toen had ik wel weer genoeg bewogen.

Volgende dag dus maar weer op de bus gestapt om mijn benen wat rust te geven. Opweg naar Christchurch! Daar aangekomen bleek ik een kamer te hebben geboekt voor alleen maar mannen... ik was niet mannelijk genoeg om hier gebruik van te mogen maken. Met een klein gelukje zat er om de hoek een hostel van dezelfde organisatie en konden ze mij voor een klein bedrag overplaatsen, gelukkig!
Hier schijnt gelukkig weer de zon. Dus mijn was hangt te drogen aan de waslijn en ik ga het park in om Nicole weer te ontmoeten en haar laatste avondje in Nieuw Zeeland te vieren!

De foto's komen later, want de beste staan op mijn camera!